Çocuklar zaman zaman farklı ortamlarda yetişkinlerin istemediği davranışlarda bulunabilir. Ebeveynler ise o davranışı sürdürmemeleri için çocuklarına emir veriyormuşçasına yönergelerde bulunabilir. Koşma, sus, otur gibi. Ancak bunları uygulamak özellikle hiperaktivitesi olan çocuklar için daha zor olabilmektedir. Bu durumda ebeveynlerin yapması gereken şey çocuklarının o an yapmasını istemediği bir davranışı olumsuz bir yönerge ile durdurmaya çalışmak yerine çocuğuna alternatif bir seçenek sunmasıdır. Örneğin;
‘Koşma’ yerine ‘Yavaş yürü lütfen’
‘Yapma’ yerine ‘Şunu yapmaya ne dersin?’
‘Dokunma’ yerine ‘Bunu alabilirsin’
‘Düşme’ yerine ‘Dikkatli ol’
‘Dokunma veya vurma’ yerine ‘Lütfen ellerin yerinde dursun’
‘Atma’ yerine ‘Şuraya koyar mısın’
‘Ağlama’ yerine ‘Seni dinliyorum’
‘Saçmalama’ yerine ‘Farklı bir düşünce’
‘Sen bilmezsin’ yerine ‘Haklı olabilirsin. Hiç böyle düşünmemiştim.’
‘Gitme’ yerine ‘Buraya gidebilirsin’
‘Şimdi değil’ yerine ‘Şunu yaptıktan sonra’ gibi ifadelerin çocuklarda daha etkili olduğu, ebeveynlerini ise daha dinleyici bir role soktuğu gözlemlenmiştir.